Een nieuw jaar is van start gegaan en hoe gek het ook is, een nieuw jaar voelt toch altijd een beetje als een schone lei. Of als een groot wit vel papier die je nog helemaal in mag vullen.
Hoe bizar dit jaar ook was (want dat was het), er zijn ook zeker highlights geweest. Hierbij deel ik fijne momenten van 2020, omdat het goed is om stil te staan bij wat je wel hebt kunnen doen. 2020 stond voor mij ook grotendeels in het teken van dankbaarheid en het besef dat ik het echt zo slecht nog niet heb. Ik heb veel meegeleefd met mensen die het moeilijker hadden, die in de zorg werkten of die familieleden hadden met corona. Dit alles liet mij zien hoe kostbaar het leven is en hoe dankbaar ik mag zijn voor het feit dat ik gewoon een fijne plek heb gehad waar ik mijn tijd kan doorbrengen. Ook liet het mij zien dat je in het leven te maken hebt met veel willekeur. Gezondheid is kostbaar en het is van belang om zorg te dragen voor jezelf en de mensen om je heen. Ik ben zelf niet heel erg van het steeds maar terug willen kijken maar toch leek het mij een goed idee om juist bij 2020 een artikel te schrijven met foto’s van fijne momenten. Want die fijne momenten waren er zeker ook. Hierbij een kleine greep.
Klik hier voor mijn 2019 en lees verder voor mijn fijne momenten uit 2020.
Een greep uit mijn dagboek (a.k.a geen logische verbanden, geen structuur) alleen mijn gedachten, zwart op wit.
Het is alweer november. Wanneer ik naar buiten kijk dan heeft de lichtval meer iets weg van de lente. Mij hoor je in ieder geval niet klagen. Ik merk ook echt dat ik meer van de herfst aan het genieten ben. Misschien komt dit omdat ik nu niet door de regen hoef te fietsen en ik niet verplicht het huis uit hoef. Eigenlijk besef ik steeds meer hoe blessed ik ben met mijn plekje. Ik heb fijne mensen om mij heen en ik ben mij ervan bewust dat er veel studenten alleen op een studentenkamertje zitten. Het schijnt dat veel jongeren last hebben van mentale problemen in deze tijd. Dat vind ik echt vervelend om te lezen en ik zou iedereen het liefst willen helpen. Toch denk ik dat iedereen hier juist veel sterker uit kan komen. Iedere generatie maakt zo zijn dingen mee en ik geloof echt in de veerkracht van de mens.
ik merk dat ik mijn zintuigen meer gebruik.
Het is ongeveer een maand geleden dat ik mijn Instagram account verwijderde. Het leek mij interessant om een maand zonder sociale media te leven. Ik heb besloten om een kort lijstje te maken van de dingen die mij tot dusver zijn opgevallen. Dus bij deze, een aantal inzichten die ik kreeg:
nobody cares Na het verwijderen van mijn account besef ik nog beter dat het me echt niet zoveel boeit wat iemand doet of denkt. Ik hoef niet te weten wat een BN’er vindt van de nieuwe regels, ik hoef niet te weten dat (naam) een nieuwe broek heeft gekocht etc. Daarnaast valt het niemand op dat mijn account is verdwenen (ook een maand later niet), dit laat mij vooral zien dat het niet zo belangrijk is. Nobody actually cares. Ik moet hier wel aan toevoegen dat dit niet betekent dat mensen niet om elkaar geven. Gelukkig bestaan er vrienden. Mijn uiteindelijk maakt zo’n app niet veel uit.
aanwezig in het moment Ik merk dat ik (hoewel ik in deze periode niet vaak met de trein of de bus reis) meer uit het raam kijk en dus ook in het moment aanwezig ben.
open houding Ik ervaar dat ik meer open sta voor mijn omgeving of wat ik op dat moment tegenkom. Het is alsof er meer ruimte is voor spontaniteit en grappige momenten.
zintuigen Ik merk dat ik mijn zintuigen meer gebruik.
gesprekken Het voelt alsof ik beter bij een gesprek aanwezig kan zijn, de woorden dringen meer tot me door.
vergelijken Ik vergelijk mijn dag niet met de dag van een ander (omdat ik deze beelden gewoonweg niet meer zie).
minder nieuws Daarbij merk ik dat ik selectiever kan zijn wat betreft het nieuws, op Instagram kreeg ik veel nieuws en meningen mee zonder dat ik daar op dat moment echt zin in had.
Kortom, het was een interessante maand. Ik weet nu dat veel mensen wel zonder sociale media zouden kunnen. Of ik zo’n maand zou aanraden, ja. Het geeft best veel rust en het heeft zeker een aantal voordelen. Het is best leuk om jezelf af en toe een kleine challenge te geven en je te beseffen dat de wereld zich vooral buiten je scherm afspeelt. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik absoluut niet tegen sociale media ben. Ik vind het mooi dat het ook een manier is om andere mensen te leren kennen.
Ergens had ik sterk het idee dat ik mijn tijd op een andere manier moest gaan invullen. Vooral omdat je makkelijk kunt doorschieten in iets anders. Bijvoorbeeld in het kijken van nieuws, in het kijken van video’s etc. Voor je het weet kan de tijd dan alsnog aan je voorbij gaan. Maar ik moet zeggen dat ik daar afgelopen periode weinig last van had. Ik had het redelijk druk met tentamens en daardoor voelde het juist wel fijn dat ik niet zo snel afgeleid was door mijn telefoon. Ik had de tijd namelijk echt nodig.
Nu is de eerste periode van dit studiejaar afgerond en voel ik dat ik meer tijd heb. Naast de ‘extra tijd’ voel ik ook meer mentale ruimte. Gisteren ben ik aan een online cursus begonnen, dit leek mij een fijne en leerzame invulling van mijn tijd. Af en toe zit er een pauze knop in de cursus die ervoor zorgt dat je niet verder kan. Dit voorkomt dat je op een regenachtige dag alles doorneemt en leest en het daarbij laat. Ik vind dat wel goed bedacht aangezien ik snel enthousiast kan raken. Mijn volgende les (van de cursus) is deze ochtend weer beschikbaar en ik kijk er nu alweer naar uit.
Fijne dingen die ik o.a. heb gedaan:
🌸 veel gewandeld 🌸 een verassingspakketje laten bezorgen bij mijn broer (voor zijn verjaardag) 🌸 thuis highlights gezet (all credit goes to mom) 🌸 lekker gegeten : ) 🌸 veel muziek geluisterd, o.a. naar: – norwegian wood – the Beatles – Cat’s in the Cradle – Harry Chapin – Verities & Balderdash) – Overnight – Parcels
voor de highlights vs na de highlights
Ik wens jullie allemaal een hele fijne maand met mooie en prettige momenten, take care!
Dit stuk schreef ik voor het blad: De Hessencombinatie op 02-07-2020.
Het lijkt wel alsof we met zijn allen massaal aan het wandelen zijn geslagen. En dit verschijnsel is positief, want wandelen is namelijk ontzettend gezond.
Wanneer ik mijn huis verlaat om een frisse neus te halen, kan ik mij verwonderen over alle verschillende soorten mensen en types die mij voorbij wandelen of fietsen. Let maar eens op, tijdens het wandelen kom je van allerlei verschillende mensen tegen. Je zou de wandelaars uit deze omgeving bijna kunnen categoriseren in groepen. Ik ben benieuwd of de wandelaars onder ons zich hierin kunnen herkennen. Hier een kleine greep uit de wandelaars die ik zo nu en dan tegenkom. Neem deze analyse overigens met een flinke korrel zout.
Laten we beginnen met het oudere stel dat al een hele poos bij elkaar is en nog steeds hun dagelijkse rondje loopt. Meestal wordt er tijdens de wandeling niet veel gezegd. Maar ik kan er wel van genieten, zo’n ouder stel komt vaak vertederend op je over. Dit dagelijkse ritueel zouden de millennials (de generatie die geboren is tussen 1980 en 1996) omschrijven als: ‘couple goals’. En ik moet bekennen dat ik ook op deze manier oud zou willen worden.
Verder heb je het jonge gezin met kinderen, waarbij de vader vaak voorop loopt en de vrouw glimlachend bij de kinderwagen staat en wacht op haar andere kind dat iets achterop is geraakt. De man heeft in dit geval niet door dat zijn vrouw stilstaat en aan het wachten is.
Je hebt de oudere man die graag contact maakt maar die niet heel veel woorden uit zijn mond krijgt wanneer je hem tegemoet loopt. Vaak komt er gelukkig altijd wel een vriendelijk knikje vanaf.
Dan heb je de doorgewinterde wandelaars die zelfs in de zomer met hoge sokken en rugzakken vol overlevingspakketten rondlopen. Die hoge sokken zijn trouwens aan te raden tegen de vervelende beestjes genaamd teken, maar dat terzijde. Deze groep wandelaars kijkt meestal een beetje verdwaald om zich heen, alsof ze er al een hele reis op hebben zitten. Een enkele keer wordt de kaart met aanwijzingen erbij gepakt, de telefoon daarentegen blijft opgeborgen in de rugzak.
Je hebt de vriendinnen uit het dorp die gezond willen blijven door elke week samen een rondje te lopen en bij te kletsen over de kunst van het leven en alle facetten die daarbij horen.
Af en toe komt er een hardloper of hardloopster voorbij. Deze mensen rennen vaak alleen. Het valt mij trouwens op dat mannen vaak ‘hallo’ zeggen en duidelijk willen maken dat ze er al heel wat kilometers op hebben zitten. De vrouwen die mij voorbij rennen daarentegen, trekken zich vaak terug wanneer ze langs mij heen rennen. Ze hebben hun oortjes in en maken liever geen contact. Soms lijkt het bijna alsof ze zich schamen voor het feit dat ze aan het rennen zijn, als ik het even heel zwart-wit mag benoemen. Daarin zou je bijna een soort tegenpool kunnen zien. Maar dit is natuurlijk voor iedereen verschillend. Het zou ook goed kunnen dat de hardloopsters juist deze tijd lekker voor zichzelf willen nemen en even niet teveel willen met de omgeving. Hardlopers en hardloopsters krijgen in ieder geval zeker mijn respect, want ze geven toch net dat tandje extra.
De laatste groep die bij mij opkomt is het nette stel dat eigenlijk iets te net gekleed is voor een wandeling in de natuur en dus waarschijnlijk niet meer dan een kwartiertje gaat lopen. Vaak doen ze het meer voor de vorm, voor het idee, of om hun nieuwe kleding te kunnen dragen en eventueel te kunnen laten zien wat voor een nette, gegoede mensen het eigenlijk zijn.
Nu in de coronatijd (want de anderhalve-meter-samenleving geldt op het moment dat ik dit schrijf nog steeds), kun je natuurlijk ook een onderscheid maken tussen de mensen die met 1,5 meter langs je heen lopen, de mensen die de 1,5 meterregel totaal lijken te zijn vergeten, de mensen die je vragend aan blijven kijken en vervolgens langs de kant blijven staan om te kijken wat jij gaat doen. En de mensen die met zo’n grote boog om je heen lopen en bij wijze van een hele andere route nemen en snel een ander pad inslaan wanneer ze je zien. Maar wie weet, misschien heeft dat laatste minder met corona te maken dan ik denk.
Het is in ieder geval altijd een avontuur en het is nooit saai, zo’n wandeling. Misschien kijkt u nu toch iets anders naar de persoon die u een volgende keer tijdens het wandelen tegenkomt, wie weet. En waar ik mijzelf onder zou scharen? Dat laat ik veilig in het midden.
Een greep uit mijn dagboek (a.k.a geen logische verbanden, geen structuur) alleen mijn gedachten, zwart op wit.
Lief dagboek,
Ik adem diep in en uit en kijk om mij heen. Voor mij staat een een heet kopje koffie waar de damp nog vanaf komt. Naast mij op de bank liggen twee katten en schuin links van mij ligt de 3e kat heerlijk te relaxen in het zonnetje. Volgens mij zitten wij ondertussen alweer in quarantaine week 4. In de middag heb ik een paar boodschappen gedaan en net heb ik wat glas weggebracht. Verder ben ik van plan om vandaag nog een beetje te leren en in de avond een wandeling te maken. Dan is het minder druk, iets koeler en dan kan ik ook nog genieten van de zonsondergang. Lees meer “Lief dagboek p.3”→
Een greep uit mijn dagboek (a.k.a geen logische verbanden, geen structuur) alleen mijn gedachten, zwart op wit.
Lief dagboek,
Ken je dat, dat alles even lijkt te kloppen? Ik heb dat nu. Ik merk dat alles eigenlijk best wel goed gaat en dat vind ik heel fijn. Ik weet beter wat ik wil en waar ik voor sta en dat voelt best bevrijdend.
Op dit moment ligt mijn kat ‘Sirius’ naast me en wanneer ik hem aai gaan zijn oogjes dicht. Katten lijken altijd te leven in het moment en vaak spiegel ik mezelf even aan een kat als ik me weer eens druk maak. Ik merk ook dat ik de laatste tijd minder afhankelijk ben van mensen. Vroeger dacht ik altijd iemand nodig te hebben. Nog een ding waar blij van word: het gevoel dat ik om hulp mag vragen maar geen anderen nodig heb. Ik weet nu dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk en dat vind ik fijn. Lees meer “Lief dagboek p.2”→
