Dit stuk schreef ik voor het blad: De Hessencombinatie op 02-07-2020.
Het lijkt wel alsof we met zijn allen massaal aan het wandelen zijn geslagen. En dit verschijnsel is positief, want wandelen is namelijk ontzettend gezond.
Wanneer ik mijn huis verlaat om een frisse neus te halen, kan ik mij verwonderen over alle verschillende soorten mensen en types die mij voorbij wandelen of fietsen. Let maar eens op, tijdens het wandelen kom je van allerlei verschillende mensen tegen. Je zou de wandelaars uit deze omgeving bijna kunnen categoriseren in groepen. Ik ben benieuwd of de wandelaars onder ons zich hierin kunnen herkennen. Hier een kleine greep uit de wandelaars die ik zo nu en dan tegenkom. Neem deze analyse overigens met een flinke korrel zout.
Laten we beginnen met het oudere stel dat al een hele poos bij elkaar is en nog steeds hun dagelijkse rondje loopt. Meestal wordt er tijdens de wandeling niet veel gezegd. Maar ik kan er wel van genieten, zo’n ouder stel komt vaak vertederend op je over. Dit dagelijkse ritueel zouden de millennials (de generatie die geboren is tussen 1980 en 1996) omschrijven als: ‘couple goals’. En ik moet bekennen dat ik ook op deze manier oud zou willen worden.
Verder heb je het jonge gezin met kinderen, waarbij de vader vaak voorop loopt en de vrouw glimlachend bij de kinderwagen staat en wacht op haar andere kind dat iets achterop is geraakt. De man heeft in dit geval niet door dat zijn vrouw stilstaat en aan het wachten is.
Je hebt de oudere man die graag contact maakt maar die niet heel veel woorden uit zijn mond krijgt wanneer je hem tegemoet loopt. Vaak komt er gelukkig altijd wel een vriendelijk knikje vanaf.
Dan heb je de doorgewinterde wandelaars die zelfs in de zomer met hoge sokken en rugzakken vol overlevingspakketten rondlopen. Die hoge sokken zijn trouwens aan te raden tegen de vervelende beestjes genaamd teken, maar dat terzijde. Deze groep wandelaars kijkt meestal een beetje verdwaald om zich heen, alsof ze er al een hele reis op hebben zitten. Een enkele keer wordt de kaart met aanwijzingen erbij gepakt, de telefoon daarentegen blijft opgeborgen in de rugzak.
Je hebt de vriendinnen uit het dorp die gezond willen blijven door elke week samen een rondje te lopen en bij te kletsen over de kunst van het leven en alle facetten die daarbij horen.
Af en toe komt er een hardloper of hardloopster voorbij. Deze mensen rennen vaak alleen. Het valt mij trouwens op dat mannen vaak ‘hallo’ zeggen en duidelijk willen maken dat ze er al heel wat kilometers op hebben zitten. De vrouwen die mij voorbij rennen daarentegen, trekken zich vaak terug wanneer ze langs mij heen rennen. Ze hebben hun oortjes in en maken liever geen contact. Soms lijkt het bijna alsof ze zich schamen voor het feit dat ze aan het rennen zijn, als ik het even heel zwart-wit mag benoemen. Daarin zou je bijna een soort tegenpool kunnen zien. Maar dit is natuurlijk voor iedereen verschillend. Het zou ook goed kunnen dat de hardloopsters juist deze tijd lekker voor zichzelf willen nemen en even niet teveel willen met de omgeving. Hardlopers en hardloopsters krijgen in ieder geval zeker mijn respect, want ze geven toch net dat tandje extra.
De laatste groep die bij mij opkomt is het nette stel dat eigenlijk iets te net gekleed is voor een wandeling in de natuur en dus waarschijnlijk niet meer dan een kwartiertje gaat lopen. Vaak doen ze het meer voor de vorm, voor het idee, of om hun nieuwe kleding te kunnen dragen en eventueel te kunnen laten zien wat voor een nette, gegoede mensen het eigenlijk zijn.
Nu in de coronatijd (want de anderhalve-meter-samenleving geldt op het moment dat ik dit schrijf nog steeds), kun je natuurlijk ook een onderscheid maken tussen de mensen die met 1,5 meter langs je heen lopen, de mensen die de 1,5 meterregel totaal lijken te zijn vergeten, de mensen die je vragend aan blijven kijken en vervolgens langs de kant blijven staan om te kijken wat jij gaat doen. En de mensen die met zo’n grote boog om je heen lopen en bij wijze van een hele andere route nemen en snel een ander pad inslaan wanneer ze je zien. Maar wie weet, misschien heeft dat laatste minder met corona te maken dan ik denk.
Het is in ieder geval altijd een avontuur en het is nooit saai, zo’n wandeling. Misschien kijkt u nu toch iets anders naar de persoon die u een volgende keer tijdens het wandelen tegenkomt, wie weet. En waar ik mijzelf onder zou scharen? Dat laat ik veilig in het midden.
Take care!
