Ze keek naar de zoutlamp die voor haar brandde. Haar bed was fris, ze had de lakens vanochtend in de was gedaan. De klok tikte en dat geluid had iets geruststellends. Regelmaat in de ruimte.
Ze voelde zich zelf niet bepaald rustig. Haar buik was opgezet, waarschijnlijk door spanning van de afgelopen dagen. Spanning hield zich vaak verborgen in haar lichaam. Dit voelde ongemakkelijk, alsof er een zware steen binnen in haar lag te rusten. Voor anderen niet zichtbaar maar zelf voelde deze steen als ballast en dit maakte haar lichaam zwaar doen aanvoelen. Onder de steen durfde ze niet zo vaak te kijken.
Wetend dat hier een vijver met tranen onder lag. Verdriet waar ze niet naartoe wilde reizen. Alle boeken die hierover gingen had ze al gelezen, wetend dat ze zichzelf de vraag moest stellen: Wat heb ik nodig op dit moment? Het antwoord bleef uit, er was alleen maar stilte. Misschien was dit wel het meest kloppende antwoord, stilte. Ze klikte het lichtje van de zoutlamp uit en sloot toen haar ogen, ze ontspande.
G U I N E V E R E 