Aangezien ik van schrijven houd en mezelf af en toe wil uitdagen door ook kleine stukjes fictie te schrijven. Dus bij deze, een verhaaltje over ‘het schip en de schildpad’.
Ik gaap en voel dat mijn schouders zich ontspannen. Afgelopen weken heb ik voor mijn gevoel zoveel moeten presteren dat ik bang ben dat de stress, die iedereen wel eens ervaart. plaats heeft gemaakt voor chronische stress. Ik slik een paar keer bewust en voel dat mijn keel een beetje droog is. Half slapend pak ik de dopper die naast mij op het zachte bed ligt. Ik drink totdat er geen druppel meer in de fles zit. Ik weet dat ik te weinig drink en meer water zou moeten drinken, iets wat ik al jaren tegen mezelf zeg. Meer water drinken is als vroeger gaan slapen, ik doe het toch niet.
Soms vraag ik me af waarom mensen niet meer dingen doen die goed voor ze zijn. Waarom wij mensen terugvallen in oude patronen, verslavingen en middelen gebruiken die tegen ons werken in plaats van vóór ons werken.Vaak denk ik na over het leven en betrap ik mijzelf erop dat levensvragen overgaan in gepieker. Dit is iets waar ik mij bewust van ben en waar ik echt aan probeer te werken.
Het schermpje van mijn telefoon begint licht te geven. Mijn keel kriebelt nu, ik negeer het irriterende gevoel en grijp naar mijn mobiel. Een berichtje in de familie-app, een complimentje van mijn moeder. Dat vind ik fijn, complimentjes. Net als ieder ander mens, denk ik. Al voel ik wel vaak of ze oprecht zijn. Ik houd alleen van oprechte complimenten, anders hoor ik liever niets. Ik wil mijn scherm net vergrendelen wanneer ik een video oproep zie. Het is een video oproep van Jeroen. Jeroen is een artiest in opleiding die ik nog ken van de middelbare school. Hij zat een klas lager en op een dag zijn we gaan ‘chillen’ bij de IJssel. We hebben gelachen, wolken geteld en uiteindelijk zijn we naar een Turks winkeltje gegaan om daar een watermeloen te kopen. We aten ieder een helft en lieten de schil daarna dobberen als een bootje op het water. Mijn helft leek op een mooi schip terwijl de helft van Jeroen was omgedraaid waardoor het eerder op een schildpad leek. Dit vonden wij extreem grappig. Misschien een beetje buiten proportie grappig, denk ik achteraf.
We hebben uren samen op een bankje in het park gezeten en toegekeken hoe mijn schip en zijn schildpad langzaam voor onze ogen verdwenen. Ik heb die dag onze namen met pen op het houten bankje geschreven. Ik weet dit moment nog heel goed, ik markeerde een herinnering op een plek die veel voor mij betekende. Op deze manier probeerde ik de herinnering vast te houden. Ik wilde er zeker van zijn dat ik deze dag echt beleefd had. Ik wilde bewijs en een plek om naar terug kunnen komen, om herinneringen op te halen.
De volgende dag bezocht ik de desbetreffende plek met een vriendin. Ik had haar met een smoes meegenomen naar het water. Terwijl we in gesprek waren over school en het daarbij horende leerwerk speurden mijn ogen af naar de specifieke plek op het bankje. De plek waar onze namen hadden gestaan was leeg. Iemand met een zeer goed zicht zou een kleine pennenstreep kunnen aanwijzen. Maar meer dan de helft zou dit niet eens opvallen. De herinnering was uitgewist. De middelbare schooltijd liep ten einde en daarna sloegen wij ieder een andere weg in. De videoboodschap werd beëindigd en hiermee werd er een hoofdstuk afgesloten.
